Katalog towarzyszący wystawie w Centrum Kultury Rodzimej w Willi Czerwony Dwór, zatytułowanej „Klimaty Stanisława Gałka”.
Stanisław Gałek był niekoronowanym królem pejzażystów tatrzańskich okresu międzywojennego i pierwszych lat po wojnie. Nie uznawali go jedynie podążający drogą awangardy Witkacy i Rafał Malczewski, który w otwarcie kpiarskim tonie opisał go w swoim „Pępku świata”. Inni pisali o nim z uznaniem, jak Jerzy Soplica w Gazecie Zakopiańskiej: Gałek jest jednym z tych niewielu, którzy świat górski rozumieją i którzy znaleźli jego duszę. Gałek jest poetą Tatr, serce ma pełne miłości dla czystego ich piękna.
Malował przez blisko sześćdziesiąt lat i nigdy nie narzekał na brak klientów, których zresztą darzył wielką sympatią. Po 1945 był stałym uczestnikiem wystaw organizowanych w Zakopanem przez Związek Polskich Artystów Plastyków. Ponadto rzeźbił i projektował wzory kilimów dla stowarzyszenia „Kilim” w Zakopanem. W 1957 roku Stanisław Gałek został uhonorowany Nagrodą Plastyczną Miasta Zakopanego „za całokształt długoletniej twórczości artystycznej związanej z Podhalem i Zakopanem”. Został pochowany na Starym Cmentarzu przy ulicy Kościeliskiej.
Na rok przed śmiercią w 1961 powiedział: W pracowni i domu mam dziesiątki swoich obrazów. Otóż, chciałbym je gdzieś ulokować. Gdybym mógł zbudować skromną, drewnianą „budę” ze szklanym dachem, rozwiesiłbym w niej swoje prace i udostępniłbym je przyjeżdżającym do Zakopanego turystom. Zobaczyliby wówczas, jak bardzo ukochałem te góry. I może jeszcze lepiej zrozumieliby piękno Tatr.
